Wzorzec FCI nr 97
WZORCE RAS – grupa V
POCHODZENIE – Niemcy
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 04.09.2019.
UŻYTKOWOŚĆ – Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA FCI : Grupa 5 – Szpice i psy pierwotne; Sekcja 4 – Szpice europejskie; Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE – szpice urzekają swą piękną szatą, nastroszoną z powodu obfitego podszerstka. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny, zadziorny wygląd.
WAŻNE PROPORCJE – stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. Długość kufy do długości czaszki mniej więcej 2:3.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT – szpic wilczy/keeshond jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go nie tylko idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające cechy.
GŁOWA :
MÓZGOCZASZKA – średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.
Stop: od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy bardzo mocny.
TRZEWIOCZASZKA –
Nos: nos okrągły, mały i czysto czarny.
Kufa: kufa nie jest wydłużona i pozostaje w harmonijnej proporcji do czaszki (mniej więcej 2:3).
Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fałd w kącikach. Całkowicie czarne.
Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk siekaczy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. Mocne kły dokładnie zachodzą na siebie. Zgryz cęgowy dopuszczalny.
Policzki: policzki łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne.
Oczy: oczy średniej wielkości, kształtu migdała, lekko skośne, ciemne. Powieki czarne.
Uszy: małe, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.
Szyja: średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym bogatą kryzę.
TUŁÓW –
Linia górna: łączy się wdzięcznym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę.
Kłąb: wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w grzbiet.
Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny.
Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne.
Zad: szeroki i krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona; dobrze rozwinięte przedpiersie.
Linia dolna i brzuch: klatka piersiowa tak długa, jak to tylko możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.
Ogon: osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zakręcony do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; pokryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest dopuszczalny.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE –
Wygląd ogólny: proste; dosyć szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu.
Łopatka: dobrze umięśniona i mocno związana z klatką piersiową. Długa i dobrze kątowana.
Ramię: mniej więcej tej samej długości, co łopatka, tworzy z nią kąt 90 stopni.
Łokieć: mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podsiebnie.
Przedramię: średniej długości w stosunku do ciała; mocne i zupełnie proste. Na tylnej krawędzi frędzle.
Śródręcze: mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° w stosunku do pionu.
Łapa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE –
Wygląd ogólny: bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych, proste i równoległe.
Udo i podudzie: udo i podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.
Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.
Stopa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.
RUCH: szpic niemiecki wilczy/keeshond porusza się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście.
SKÓRA: na całym ciele przylegająca, niepofałdowana.
SZATA: WŁOS: szpic niemiecki wilczy/ keeshond ma szatę dwuwarstwową, składającą się z prostych i wyraźnie nastroszonych włosów okrywy i krótkiego, gęstego podszerstka, o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą. Włos nie może być falisty, kędzierzawy, ani kosmaty; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite frędzle, z tyłu obfite portki sięgające stawu skokowego. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może wyglądać na wymodelowaną.
MAŚĆ:
Szpic niemiecki wilczy/keeshond: Szara cieniowana.
Szary cieniowany szpic wilczy/keeshond: kolor szary cieniowany to srebrnoszary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha; towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą, krótką brew. Kryza i „uprząż” na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny srebrzysto szare bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w jasnym, srebrnoszarym odcieniu.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie: szpic wilczy/keeshond: 49 cm +/- 6 cm.
Waga powinna być odpowiednia do wielkości.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa.
WADY DUŻE:
• Wady budowy.
• Głowa zbyt płaska.
• Głowa wyraźnie jabłkowata.
• Nos, powieki i wargi barwy mięsa.
• Wady uzębienia, braki zębowe.
• Oczy zbyt duże i zbyt jasne.
• Oczy wyłupiaste.
• Brak charakterystycznego rysunku na głowie.
• Wady ruchu.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Nienormalna budowa lub zachowanie.
• Otwór w ciemieniu.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny.
• Entropion lub ektropion.
• Uszy nie całkiem stojące.
• Wyraźne białe znaczenia lub łaty.
UWAGA:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.
